Edukator Zdrowotny
Szanowni Państwo:)
Dzisiaj edukacja w Polsce to krzesło bez oparcia, to słowo często używane, w ostatnim czasie nadzwyczaj często w odniesieniu do zdrowia czy stylu życia.
A Edukator ? to także tylko wyraz, za którym nie stoi człowiek, w życiu codziennym rzadko stosowane określenie osoby, która zawodowo zajmuje się edukacją – uczeniem, kształceniem kogoś; nauczyciel. Hasło do krzyżówki.… Nie istnieje zawód edukator.
ALE CZY MUSI TAK BYĆ?
Edukator powinien pracować w placówkach oświatowych i wykonywać obowiązki promotora zdrowia dla wszystkich dzieci, nauczycielem nauki życia z niepełnosprawnością
Od osoby edukatora współczesny świat wymaga znacznie więcej wiedzy niż informacja o chorobie długotrwałej i sposobach radzenia sobie z jej objawami. Nauczyciel w tej kwestii nie sprawdzi się, głównie z powodu obawy przed materiałem biologicznym jakim jest krew. Potrzebny jest ktoś, kto posiada wiedzę o chorobie, zdrowym żywieniu, ma podstawowe umiejętności i kompetencje coachingowe, potrzebne doprowadzenia treningu z pacjentem. Analizując tą postać nikt tak dobrze nie sprawdzi się w tym jak osoba chora na cukrzycę typu 1. podlegająca rygorom choroby i działań często nieprzewidzianych czasami wręcz niechcianych.
Współczesny diabetyk zaś nie tylko powinien znać zarówno skład jak i ilość posiłku, który zamierza spożyć, powinien znać trendy współczesnej dietetyki, terapii dietą, znać dostępne
w sieci internetowej narzędzia do kontroli cukrzycy (np aplikacja doc. Szadkowskiej)i być na bieżąco z aplikacjami i urządzeniami dla diabetyków. W relacjach pacjent – edukator zdrowotny chodzi dziś o to, aby młody pacjent w osobie edukatora znalazł mentora nauczającego prawidłowych reakcji.także o budowanie relacji opartych na poufności i zaufaniu z chorym, a nie jedynie przekazywanie wiedzy polegającej na zakazach i nakazach.
Dlaczego akurat tak? Jeśli wiemy, że czegoś nam nie wolno, że ktoś nam czegoś zabrania – mamy ochotę zrobić odwrotnie. A jeśli nawet poddamy się zakazowi, to z poczuciem ograniczenia, przeżywając często rodzaj wewnętrznego buntu.
Taka motywacja jest słaba. Nasz mózg będzie tęsknił za tym, co „zakazane” i nieustannie będzie podsyłał obrazy tego, czego nie wolno – twierdzą terapeuci. Mają rację. Dawne: „Nie wolno jeść słodkiego” – już nie działa”. Lepsze oddziaływanie ma: ”Zamiast deseru jemy
smaczne jabłko na deser”. Zamiast uczyć diet trzeba budować z pacjentem bazę korzystnych nawyków (aktywność fizyczna, sięganie po zdrowe produkty).
Edukatorem Zdrowtnym może zostać każdy, kto podejmie studia podyplomowe w tym kierunku, uważam jednak, że bardzo dobrym Edukatorem będzie osoba chora na cukrzycę typu 1. która traktuje pompę insulinową jako integralną część swojego organizmu, a inne dostępne dobrodziejstwa współczesnej myśli technologicznej jako coś zupełnie normalnego, coś czego rozwój trzeba śledzić z nastawieniem, ze wiedzą i umiejętnościami należy się dzielić.
Utworzenie nowego zawodu jest trudne, ale nie niemożliwe, doskonale o tym wiemy. Możemy wszyscy w tym współuczestniczyć, aby powiedzieć kiedyś : dobrze się stało!
Edukator zdrowotny powinien mieć przygotowanie psychologiczne. Każda choroba przewlekła np. Cukrzyca, już od momentu samego rozpoznania jest źródłem stresu, reakcji lękowych, zaburzeń depresyjnych. Świadomość własnej choroby, jej nieuleczalności oraz zagrożenia stanami hipoglikemii, kwasicy ketonowej, a także możliwości rozwoju późnych powikłań choroby, może mocno wpłynąć na nastrój i zachowania społeczne dzieci i młodzieży. Kto w takiej sytuacji najlepiej pomoże dziecku jeśli nie Edukator, który sam jest chory? który sam podejmuje działania w prowadzeniu swojej choroby? który nie będzie się wahał wiedząc, że należy pomóc już, ze liczy się czas?
Zwracam się dzisiaj z prośbą do Państwa o wnikliwą analizę proponowanej przeze mnie sylwetki zupełnie nowego, ale jakże znajomego Sprzymierzeńca w walce o nowe postępowanie z cukrzycą i innymi długotrwałymi chorobami nękającymi dzieci w szkołach, przedszkolach czy złobkach. Proszę o poparcie tego przedsięwzięcia w swoim obszarze działania.
Mam nadzieję, że wkrótce stanę przed Państwem i przedstawię ludzi, którzy jako pierwsi podejmą pracę w placówkach nauczania powszechnego w naszym kraju. Będzie to wówczas nasze wspólne dzieło.
mgr Barbara Kucharska – Prezes Fundacji Diabeciaki
