Sytuacja polskich placówek oświatowych wobec małoletnich osób z chorobami przewlekłymi, w tym: z cukrzycą typu 1

Los osoby małoletniej ze zdiagnozowaną cukrzycą typu 1 w polskich placówkach oświatowych, na pierwszy rzut oka niczym nie różni się od losu przeciętnego dziecka, wepchniętego w tryby systemu edukacji: przeładowany program, przeładowany plecak, góra obowiązków pozalekcyjnych i walka o przetrwanie i jak najlepsze noty – zamiast nauki, samodoskonalenia i rozwoju myślenia twórczego. Jednak brak różnic jest tylko pozorny. Małoletni, zdrowy uczeń może uczestniczyć we wszystkich zajęciach, w życiu społeczności szkolnej, klasy (oddziału), we wszelkiego rodzaju aktywnościach szkolnych i pozaszkolnych. Przeszkodami mogą być: zwykłe szkolne zmęczenie, niechęć typu „nie lubię matematyki”, „historia jest nudna”, „nie rozumiem chemii” itp. Uczniowie zdrowi napotykają zazwyczaj przeszkody intelektualne, ekonomiczne (np. własny zapas pomocy szkolnych), problemy emocjonalne, trudności z koncentracją, problemy relacyjne, lęk i obawy przed złymi stopniami, niedobór snu, nadmierne korzystanie z urządzeń elektronicznych, presja rówieśnicza. Ilość i jakość problemów i przeszkód szkolno-edukacyjnych gwałtownie wzrasta u uczniów chorujących na cukrzycę typu 1. Do zwykłych trudności i przeszkód, charakterystycznych dla uczniów zdrowych, dochodzą jeszcze problemy związane bezpośrednio i pośrednio z samą chorobą. Aby zrozumieć sytuację dziecka z cukrzycą w polskich placówkach oświatowych, najpierw koniczne jest zrozumienie samej choroby.

Autorka:
mgr Barbara Kucharska
Edukator Zdrowotny, Fundator Założyciel Fundacji Diabeciaki

Cały tekst do pobrania_tutaj